Kompetencje instytucji

Komitet Koordynacyjny NSS i SRK 

Komitet Koordynacyjny Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia i Strategię Rozwoju Kraju został powołany 11 kwietnia 2007 r. Do jego zadań należały m.in. kontrola i nadzorowanie realizacji Narodowej Strategii Spójności, a także poszczególnych programów operacyjnych.

Przewodniczącym Komitetu był Minister Infrastruktury i Rozwoju (obecnie Ministerstwo Funduszy i Polityki Regionalnej). W pracach Komitetu uczestniczyli przedstawiciele administracji rządowej, samorządowej oraz partnerzy społeczni i gospodarczy. W obradach Komitetu mogli uczestniczyć również eksperci oraz przedstawiciele innych instytucji, grup społecznych i zawodowych, jednak byli oni tylko obserwatorami – nie mieli prawa głosu, co oznacza, że nie podejmowali uchwał wraz z pozostałymi członkami Komitetu. Posiedzenia Komitetu Koordynacyjnego były zwoływane co najmniej dwa razy w roku.

Do zadań Komitetu należało:

• monitorowanie realizacji Narodowej Strategii Spójności na lata 2007-2013 oraz poszczególnych programów na podstawie raportów i sprawozdań monitorujących;
• monitorowanie spójności realizowanych polityk w zakresie polityki konkurencyjności, Wspólnej Polityki Rolnej i Wspólnej Polityki Rybackiej z polityką spójności oraz innymi politykami rozwojowymi;
• przedstawianie wniosków i rekomendacji wynikajacych z corocznych informacji na temat zgodności działań realizowanych w ramach programów z odpowiednimi politykami Wspólnoty;
• formułowanie opinii i rekomendacji na temat przebiegu wdrażania polityk horyzontalnych w celu zapewnienia spójnej realizacji polityki rozwoju;
• zapewnienie zgodności programów ze Strategią Rozwoju Kraju 2007-2015;
• monitorowanie poziomu wydatków ponoszonych w ramach realizacji polityki spójności, służących realizacji Strategii Lizbońskiej;
• opiniowanie propozycji modyfikacji systemu realizacji Narodowej Strategii Spójności na lata 2007-2013 i jego usprawnień, wynikających z analiz, raportów i informacji;
• opiniowanie działań naprawczych dotyczących problemów z realizacją programów;
• opiniowanie i zatwierdzanie propozycji przesunięcia środków pomiędzy programami;
• opiniowanie i zatwierdzanie raportu z realizacji programów na potrzeby podziału środków krajowej rezerwy wykonania;
• wydawanie opinii na temat zgodności działań realizowanych w ramach programów krajowych z działaniami realizowanymi w ramach programów regionalnych;
• monitorowanie spójności realizowanych działań w ramach programów celu Konwergencja z działaniami realizowanymi w ramach celu Europejska współpraca terytorialna;
• monitorowanie spójności realizowanych działań w ramach programów celu Konwergencja i celu Europejska współpraca terytorialna z innymi działaniami strukturalnymi;
• monitorowanie spójności realizowanych działań w ramach programów celu Konwergencja i celu Europejska współpraca terytorialna z działaniami realizowanymi ze środków Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Norweskiego Instrumentu Finansowego;
• zapewnienie prawidłowości funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli dla poszczególnych programów;
• monitorowanie stosowania zasady równości szans oraz zasady zrównoważonego rozwoju w ramach programów

Komitet mógł także wykonywać inne zadania niezbędne do prawidłlowej realizacji Narodowej Strategii Spójności 2007-2013 oraz Strategii Rozwoju Kraju 2007-2015 - po określeniu ich przez ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.

Komitet Monitorujący  

Komitet Monitorujący Program Operacyjny Innowacyjna Gospodarka został powołany zarządzeniem nr 26 Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 30 października 2007 r. w sprawie powołania Komitetu Monitorującego Program Operacyjny Innowacyjna Gospodarka, 2007-2013. Zgodnie z postanowieniami wytycznych horyzontalnych przed wydaniem przez Komisję Europejską decyzji w sprawie zatwierdzenia PO IG, zarządzeniem nr 9 Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 26 czerwca 2007 r. został powołany Pre-komitet Monitorujący PO IG, którego zadaniem było zaopiniowanie kryteriów wyboru projektów oraz regulaminu pracy KM PO IG. Pre-komitet realizował swoje zadania do czasu powołania KM PO IG.

Uwzględniając zasadę partnerstwa określoną w art. 11 rozporządzenia Rady nr 1083/2006  w Komitecie Monitorującym PO IG zapewniono uczestnictwo stronie rządowej, samorządowej oraz partnerom społecznym i gospodarczym, w tym partnerom zajmującym się zagadnieniami środowiska naturalnego oraz wspierania równości szans kobiet i mężczyzn.

Obok Przewodniczącego, ministra lub przedstawiciela ministra właściwego ds. rozwoju regionalnego, w składzie Komitetu było po jednym przedstawicielu:

• ze strony rządowej:
  • Instytucji do spraw koordynacji strategicznej,
  • Instytucji Koordynującej Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia,
  • Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Innowacyjna Gospodarka,
  • Instytucji Certyfikującej,
  • Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Infrastruktura i Środowisko,
  • Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Kapitał Ludzki,
  • Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Rozwój Polski Wschodniej oraz Instytucji Koordynującej Regionalne Programy Operacyjne,
  • Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Pomoc Techniczna,
  • ministra właściwego ds. informatyzacji pełniącego rolę Instytucji Pośredniczącej,
  • ministra właściwego ds. nauki pełniącego rolę Instytucji Pośredniczącej,
  • ministra właściwego ds. gospodarki pełniącego rolę Instytucji Pośredniczącej,
  • ministra właściwego ds. gospodarki pełniącego rolę koordynatora procesu lizbońskiego w Polsce,
  • ministra właściwego ds. turystyki,
  • ministra właściwego ds. finansów publicznych,
  • ministra właściwego ds. rodziny w zakresie prowadzenia polityki równych szans,
  • ministra właściwego ds. rozwoju wsi w zakresie polityki spójności,
  • ministra właściwego ds. środowiska w zakresie polityki zrównoważonego rozwoju,
  • Prezesa Rady Ministrów;
• ze strony samorządowej:
  • Unii Metropolii Polskich,
  • Związku Miast Polskich,
  • Związku Województw Rzeczypospolitej Polskiej,
  • Konwentu Marszałków Województw Rzeczypospolitej Polskiej,
• ze strony partnerów społecznych i gospodarczych:
  • Komisji Krajowej NSZZ Solidarność,
  • Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych,
  • Forum Związków Zawodowych,
  • Konfederacji Pracodawców Polskich,
  • Konfederacji Lewiatan,Związku Rzemiosła Polskiego,
  • Business Centre Club,
  • Naczelnej Organizacji Technicznej, jako organizacji pozarządowej,
  • Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego,
  • Polskiej Akademii Nauk,
  • Rady Głównej Instytutów Badawczych.

W pracach Komitetu Monitorującego mógł uczestniczyć przedstawiciel Komisji Europejskiej z głosem doradczym z własnej inicjatywy lub na zaproszenie Przewodniczącego. Ponadto w posiedzeniach Komitetu Monitorującego mogli uczestniczyć - także w charakterze obserwatora, bez prawa głosu i głosowania - przedstawiciele: Polskiego Czerwonego Krzyża, prowadzącego działalność w zakresie wspierania równości kobiet i mężczyzn, Stowarzyszenia Polski Ruch Czystszej Produkcji, prowadzącego działalność w zakresie ochrony środowiska, Instytucji Zarządzających Regionalnymi Programami Operacyjnymi, Unii Miasteczek Polskich, Związku Gmin Wiejskich Rzeczypospolitej Polskiej, Związku Powiatów Polskich, wojewodów, podmiotów pełniących rolę Instytucji Wdrażających/Instytucji Pośredniczących II stopnia, Instytucji Audytowej, Krajowej Jednostki Oceny, kontroli skarbowej, Najwyższej Izby Kontroli, Krajowej Izby Gospodarczej, Związku Banków Polskich, Europejskiego Banku Inwestycyjnego, Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego.

Na zaproszenie Przewodniczącego w pracach Komitetu mogły uczestniczyć inne osoby, w tym m.in. eksperci, a także przedstawiciele instytucji, grup społecznych i zawodowych.

Obserwatorzy mogli przedstawiać problemy i zagadnienia na forum Komitetu jedynie za zgodą Przewodniczącego wyrażoną pisemnie w odpowiedzi na pisemny wniosek złożony co najmniej na 7 dni kalendarzowych przed posiedzeniem Komitetu lub poprzez dwóch członków Komitetu działających wspólnie.

Szczegółowe zadania Komitetu Monitorującego oraz jego tryb pracy określały zarządzenie i regulamin pracy.

Instytucja Zarządzająca 

Instytucją Zarządzającą Programem Innowacyjna Gospodarka był Minister Rozwoju (obecnie Minister Funduszy i Polityki Regionalnej). Obowiązki Instytucji Zarządzającej pełnił ówczesny Departament Konkurencyjności i Innowacyjności. Instytucja Zarządzająca była odpowiedzialna za zarządzanie Programem i jego wdrażanie, w szczególności za:

• zapewnienie, że projekty objęte dofinansowaniem są zgodne z kryteriami wyboru projektów zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący Programu oraz że są zgodne z zasadami wspólnotowymi i krajowymi,
• weryfikację, czy wydatki zadeklarowane przez beneficjentów zostały rzeczywiście poniesione i czy są zgodne z obowiązującymi zasadami wspólnotowymi i krajowymi,
• zapewnienie systemu rejestracji i przechowywania w formie elektronicznej danych księgowych dla każdego działania w ramach Programu oraz zapewnienie, że zbierane są odpowiednie dane umożliwiające jego sprawne zarządzanie, monitorowanie, kontrolę i ocenę,
• zapewnienie, że beneficjenci oraz instytucje zaangażowane w realizację działań prowadzą odpowiednią i odrębną księgowość dla projektów objętych dofinansowaniem,
• zapewnienie, że ocena Programu oraz jego promocja prowadzone są zgodnie z unijnymi przepisami dotyczącymi funduszy europejskich,
• koordynację i nadzorowanie procesu realizacji dużych projektów, w rozumieniu prawa wspólnotowego,przygotowanie listy projektów indywidualnych dla PO IG,
• ustanowienie procedur przechowywania dokumentów związanych z wydatkami i audytem,
• zapewnienie, aby instytucja certyfikująca otrzymywała niezbędne informacje o procedurach i weryfikacjach wydatków związanych z dofinansowanymi projektami,
• kierowanie pracą Komitetu Monitorującego i zapewnienie mu wymaganych dokumentów,
• przygotowanie oraz przekazywanie Komisji Europejskiej zatwierdzonych przez Komitet Monitorujący sprawozdań na temat postępów realizacji Programu,
• przygotowanie opisu systemu zarządzania i kontroli, określającego w szczególności organizację i procedury Instytucji Zarządzającej i Certyfikującej, a także instytucji pośredniczących oraz audytowych (lub innych odpowiedzialnych za wykonywanie audytu),
• przygotowanie i prowadzenie kontroli Programu, w tym także systemowych,
• współpracę z Instytucją Pośredniczącą w przygotowaniu planu kontroli osi priorytetowych i zatwierdzenie planu,
• dokonywanie oceny postępów realizacji Programu,
• przekazywanie Komitetowi Monitorującemu informacji o uwagach Komisji Europejskiej zgłoszonych na podstawie raportu rocznego oraz informowanie Komisji Europejskiej o podjętych działaniach w odpowiedzi na jej uwagi,
• przygotowanie we współpracy z Instytucją Pośredniczącą raportów o nieprawidłowościach oraz przekazywanie ich do uprawnionych instytucji,
• zapewnienie prowadzenia ewaluacji Programu, również na szczeblu centralnym, w tym monitorowanie stanu realizacji projektów indywidualnych,
• przygotowywanie we współpracy z Instytucjami Pośredniczącymi rocznej prognozy wydatków Programu na rok bieżący i następny i przekazywanie jej Komisji Europejskiej,
• wspólnie z Instytucją Pośredniczącą przygotowanie szczegółowego planu komunikacji dla Programu oraz nadzorowanie działań komunikacyjnych prowadzonych przez Instytucję Pośredniczącą.

Instytucja Zarządzająca przygotowywała również wzory dokumentów (np. wzór sprawozdania Instytucji Pośredniczącej) lub wytyczne do ich sporządzania. Dokumenty, które były przygotowywane przez Instytucje Pośredniczące zgodnie z zaleceniami Instytucji Zarządzającej to m.in. podręczniki i procedury dla beneficjentów, wzory wniosków o dofinansowanie, wzory umów i innych dokumentów dla beneficjentów (musiały być one następnie zaakceptowane przez Instytucję Zarządzającą).

Instytucja Zarządzająca koordynowała oraz nadzorowała pracę nad kryteriami wyboru projektów realizowanych w ramach Programu oraz przedkładała je do akceptacji Komitetu Monitorującego, określała kryteria kwalifikowalności wydatków objętych dofinansowaniem, poziom dofinansowania projektów oraz typy projektów, przy wyborze których niezbędna była opinia ekspertów. Na tej podstawie, przy udziale Instytucji Pośredniczącej, Instytucja Zarządzająca opracowuje także podręcznik dotyczący kwalifikowalności wydatków w ramach Programu.

Dodatkowo, Instytucja Zarządzająca (na wniosek Komitetu Monitorującego, z własnej inicjatywy lub na wniosek Instytucji Pośredniczącej) mogła dokonać zmian w Programie oraz w kryteriach wyboru projektów. Wprowadzenie zmian mogło nastąpić między innymi w związku ze znaczącymi zmianami społeczno-gospodarczymi lub trudnościami w realizacji oraz alokacji rezerw. Komitet Monitorujący Program opiniował propozycję zmiany, jednak ostateczną decyzję miałą podejmować Instytucja Zarządzająca. O decyzji tej, w ciągu miesiąca od jej podjęcia, informowana była Komisja Europejska. Aby zmiany mogły zostać wprowadzone, konieczna była akceptacja Komisji Europejskiej.

Instytucja Pośrednicząca 

Instytucja Zarządzająca mogła delegować zarządzanie poszczególnymi osiami priorytetowymi do innej instytucji tzw. Instytucję Pośredniczącej, która wypełniała część jej obowiązków. Instytucja Zarządzająca zachowała jednak pełną odpowiedzialność za realizację Programu.

Rolę Instytucji Pośredniczącej mogła pełnić wyłącznie jednostka sektora finansów publicznych.

Do głównych zadań Instytucji Pośredniczącej w ramach Programu należało:

• przygotowanie i przekazanie Instytucji Zarządzającej propozycji szczegółowego opisu osi priorytetowej oraz działań w ramach Programu, a także strategii wdrażania danej osi,
• zarządzanie poszczególnymi osiami priorytetowymi Programu (Instytucja Pośrednicząca może określić dla poszczególnych działań Instytucje Pośredniczące II stopnia, które będą wykonywać część obowiązków Instytucji Pośredniczących I stopnia),
• opracowywanie propozycji ewentualnych zmian w Programie,
• dokonywanie oceny projektów, które zostały zgłoszone do dofinansowania,
• zapewnienie, że wybrane projekty są zgodne z zasadami wspólnotowymi i krajowymi,
• zawieranie z beneficjentami umów o dofinansowanie,
• rozliczanie umów z beneficjentami i dokonywanie płatności na rzecz beneficjentów,
• monitorowanie postępów realizacji umów o dofinansowanie,
• zarządzanie środkami finansowymi przeznaczonymi na realizację danej osi priorytetowej,
• opracowanie prognoz wydatków w ramach osi priorytetowej na bieżący i następny rok i przekazanie ich do Instytucji Zarządzającej,
• monitorowanie postępów w realizacji osi priorytetowych i działań,
• prowadzenie ewaluacji osi priorytetowych i działań,
• przygotowanie sprawozdań z realizacji osi priorytetowej i przekazanie ich do Instytucji Zarządzającej (sprawozdania te przekazywane są następnie do akceptacji Komitetu Monitorującego, a następnie Komisji Europejskiej),
• wykorzystanie centralnego elektronicznego systemu monitorowania oraz prowadzenie elektronicznego systemu monitorowania danej osi priorytetowej,
• prowadzenie kontroli realizacji osi priorytetowej i działań oraz poszczególnych projektów i przekazywanie wyników tej kontroli do Instytucji Zarządzającej,
• przygotowanie rocznego planu kontroli w odniesieniu do danej osi priorytetowej,
• odzyskiwanie kwot nienależnie wypłaconych beneficjentom,
• przygotowywanie raportów o nieprawidłowościach oraz przekazywanie ich do Instytucji Zarządzającej,
• przekazywanie instytucji certyfikującej wszystkich niezbędnych informacji związanych z wydatkami w projektach beneficjentów,
• prowadzenie kontroli systemowych w Instytucjach Pośredniczących II stopnia,
• zapewnienie właściwej informacji i promocji osi priorytetowej oraz prowadzenie niezbędnych działań informacyjnych, promocyjnych oraz komunikacyjnych,
• przygotowanie planu komunikacji dla Programu,
• zapewnienie, że beneficjenci oraz inne instytucje zaangażowane w realizację działań prowadzą odpowiednią i odrębną księgowość dla projektów objętych dofinansowaniem,
• zapewnienie systemu rejestracji i przechowywania w formie elektronicznej danych księgowych dla każdego działania w ramach Programu oraz zapewnienie, że są to odpowiednie dane umożliwiające jego kontrolę i ocenę,
• przechowywanie wszelkiej dokumentacji związanej z realizacją osi priorytetowych i działań przez 3 lata od daty zamknięcia Programu.

Instytucja Pośrednicząca II Stopnia 

Za zgodą Instytucji Zarządzającej, Instytucja Pośrednicząca mogła powierzyć realizację części swoich zadań Instytucji Pośredniczącej II stopnia (Instytucje Wdrażające) lub innej instytucji, która posiadała odpowiednie kompetencje, zasoby kadrowe oraz doświadczenie. Nie oznacza to jednak przeniesienia odpowiedzialności za realizację Programu (lub danej osi priorytetowej czy działania). Instytucja Pośrednicząca ponosiła pełną odpowiedzialność za całość realizacji Programu.

Zakres obowiązków, jakie posiadała dana instytucja określała umowa lub porozumienie.

Instytucja Certyfikująca

Instytucja Certyfikująca, to komórka organizacyjna utworzona przez Ministra Rozwoju Regionalnego (obecnie Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej), odpowiedzialna za certyfikację wydatków ponoszonych w ramach funduszy europejskich. Była ona niezależna od Instytucji Zarządzających poszczególnymi programami operacyjnymi.

Następnie funkcje Instytucji Certyfikującej pełnił specjalnie w tym celu powołany departament Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju (obecnie Ministerstwa Funduszy i Polityki Regionalne) – Departament Certyfikacji i Desygnacji.

Instytucja Certyfikująca odpowiadała w szczególności za:

• opracowanie i przedłożenie Komisji poświadczonych deklaracji wydatków i wniosków o płatność;
• poświadczanie, że deklaracja wydatków jest dokładna, wynika z wiarygodnych systemów księgowych i jest oparta na dokumentacji, którą można zweryfikować;
• poświadczenie, że zadeklarowane wydatki są zgodne z zasadami wspólnotowymi i krajowymi oraz zostały poniesione w związku z projektami wybranymi do finansowania;
• zapewnienie, że otrzymała od Instytucji Zarządzającej odpowiednie informacje na temat procedur i weryfikacji wydatków;
• uwzględnianie wyników wszystkich audytów przeprowadzanych przez instytucję audytową lub na jej odpowiedzialność;
• utrzymywanie w formie elektronicznej zapisów księgowych dotyczących wydatków zadeklarowanych Komisji Europejskiej;
• uwzględnianie informacji o wykrytych nieprawidłowościach w programie operacyjnym;
• uwzględnianie wyników kontroli wydatków prowadzonych przez Instytucje Zarządzające;
• opiniowanie wydatków;
• przeprowadzanie w instytucjach zarządzających oraz instytucjach im podległych (lub ewentualnie u beneficjenta) wizyt sprawdzających.

Nadzór Instytucji Certyfikującej był zadaniem jednego z członków Kierownictwa Ministerstwa. Podlegała on bezpośrednio Ministrowi i podejmowała w sposób niezależny decyzje dotyczące dokonywania lub wstrzymywania poświadczania deklaracji wydatków oraz wniosków o płatność, które były kierowanie do Komisji Europejskiej.

Instytucja Pośrednicząca w Certyfikacji (IPOC)

W przypadku regionalnych programów operacyjnych Instytucja Certyfikująca przekazała na podstawie zawartego porozumienia część swoich obowiązków do Urzędów Wojewódzkich. Instytucje, które otrzymały takie uprawnienia to tzw. Instytucje Pośredniczące w Certyfikacji. 

Instytucja Audytowa 

Dla wszystkich programów operacyjnych zadania Instytucji Audytowej wykonywał Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, którego funkcję pełnił sekretarz lub podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów. Instytucja Audytowa była niezależna od Instytucji Zarządzających, Instytucji Pośredniczących, Instytucji Pośredniczących II stopnia oraz Instytucji Certyfikującej.

Audyt to ocena systemu wykonywana przez niezależne od ocenianego podmiotu osoby lub firmy. Jego celem było sprawdzenie, czy wszystkie czynności związane z wdrażaniem funduszy europejskich w Polsce, były przeprowadzane zgodnie z obowiązującymi przepisami i procedurami.

Zadania Instytucji Audytowej wykonywane były za pośrednictwem jednostek kontroli skarbowej podległych Generalnemu Inspektorowi Kontroli Skarbowej, tj. wyodrębnionej komórki organizacyjnej w Ministerstwie Finansów (obecnie Departament Ochrony Interesów Finansowych Unii Europejskiej) oraz 16 urzędów kontroli skarbowej umiejscowionych na poziomie województwa. W każdym z urzędów kontroli skarbowej zostały utworzone wyodrębnione komórki organizacyjne odpowiedzialne za kontrolę środków pochodzących z Unii Europejskiej.

Instytucja Audytowa odpowiedzialna była za ogół prac związanych z wydaniem zapewnienia, że system zarządzania i kontroli programów operacyjnych spełniał wymogi dotyczące korzystania funduszy europejskich, które zostały zawarte w Rozporządzeniu Rady Unii Europejskiej nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. Prace w ramach audytu zgodności przeprowadzane były przez Departament Ochrony Interesów Finansowych Unii, a opinię podpisywał Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej.

Do głównych zadań Instytucji Audytowej należało w szczególności:

• prowadzenie audytów w celu weryfikacji skutecznego funkcjonowania programu operacyjnego,
• prowadzenie audytów wybranych projektów w celu weryfikacji zadeklarowanych wydatków,
• przedstawianie Komisji Europejskiej strategii audytu (w tym podmiotów, które będą audyt prowadzić, harmonogramu, metodologii),
• regularne przedkładanie Komisji Europejskiej rocznych sprawozdań audytowych w latach 2008-2015,
• wydawanie opinii, czy system zarządzania i kontroli funkcjonuje skutecznie,
• przedłożenie Komisji Europejskiej, nie później niż do 31 marca 2017 r., deklaracji zamknięcia oraz końcowego sprawozdania audytowego.

W ramach wyżej opisanych prac Departament Ochrony Interesów Finansowych Unii Europejskiej nadzorował, koordynował i zapewniał odpowiednią jakość pracy urzędu kontroli skarbowej. Departament ten mógł wykorzystywać następujące mechanizmy kontroli:

• wprowadzenie systemu zarządzania dokumentacją (w tym określenie kryteriów sporządzania dokumentów, a także ich standaryzacja oraz informatyzacja),
• nadzór nad wykonywaniem prac (przypisanie pracownikom odpowiedzialności za wykonanie zadania i weryfikacja wykonania zadań),
• przeprowadzanie corocznych kontroli jakości wykonanych prac.